20. Szlaban

Dedykowane Lilce;*

***

Powrót do Hogwartu nadszedł o wiele szybciej niż mogłam się tego spodziewać. Wyjeżdżając od Potterów czułam się tak jak zawsze kiedy zostawiałam swoją rodzinę, choć wiedziałam, że oni nią nie są. Przyjęli mnie u siebie bardzo dobrze i jestem im za to ogromnie wdzięczna. Dzięki nim spędziłam święta poza szkołą i przede wszystkim w gronie wspaniałych osób.
Już powoli przywykłam do codziennych lekcji, przyzwyczaiłam się znów do pisania wypracowań i ciągłej nauki. Choć w tym roku nie mam żadnych egzaminów to nie chciałam sobie odpuszczać. W końcu za rok czekają mnie OWTMy. Jeszcze nie jestem pewna co chciałabym robić w przyszłości. Może udałoby mi się znaleźć jakąś pracę w Ministerstwie Magii, ale wiem że muszę bardzo dobrze zdać testy. Zostało mi jeszcze trochę czasu na zastanawianie się.
Póki co musiałam się zająć nauką. Już nie wiele z tego roku mi zostało, więc najwyższy czas, żeby się poprawić. Właśnie kroczyłyśmy z Dorcas w kierunku cieplarni. Przez ten czas bardzo stęskniłam się za moją przyjaciółką i ostatnio coraz mniej czasu spędzałyśmy razem. Wiem przynajmniej, że ona jest szczęśliwa z Blackiem i ja nie zamierzałam psuć tego co między nimi jest. Nawet, jeśli to oznaczałoby jeszcze mniej czasu Dor dla mnie.
- Lilka, słyszałaś już o tym, że jakaś nowa dziewczyna przychodzi do Hogwartu ? Podobno ma być w naszym wieku – oznajmiła czarnowłosa.
- Tak, ktoś mi mówił, że ma przyjść za jakąś dziewczynę, która złamała regulamin, lub jakoś tak.
- Ciekawe kto to, może ta ślizgonka Bella Black, kuzynka Syriusza.
Jak na znak pojawiła się Bellatrix ze swoją świtą, tzn. Malfoy, Avery, Snape, Lestrange i kilku innych ślizgonów, których nie umiałam wymienić z nazwisk. Niestety chyba usłyszała, że o niej mówiłyśmy.
- Kogo my tu mamy, Masza kochana ruda szlama. Co, tym razem bez Pottera ? O nie ! Kto cię obroni ? – głos zabrała Bella, ale wyśmiewali się wszyscy.
- Sama potrafię się obronić ! – krzyknęłam.
- Zaraz możemy to sprawdzić. Drętwota ! – Nawet nie zauważyłam kiedy Malfoy wyciągnął różdżkę. Na szczęście jakimś cudem udało mi się odsunąć. Po chwili i ja, i Dorcas również trzymałyśmy już w dłoniach nasze różdżki.
Pech chciał, że zza rogu właśnie wyszła profesor McGonagall. Kiedy zobaczyła nas wszystkich z różdżkami w ręku, od razu zorientowała się o co chodzi.
- Może mi państwo wytłumaczą po co wam różdżki na środku korytarza ? – zwróciła się do ślizgonów, ale wiedziałam, że mówi do wszystkich.
- No bo my… - próbował się usprawiedliwić Severus.
- Odejmuję każdemu po 5 punktów. I wszyscy macie szlaban ! Do zobaczenia dziś o 17.00 pod moim gabinetem. Dołączycie do panów Huncwotów, którzy wylali jakąś kleistą maź w lochach wraz z Irytkiem. – zakończyła nauczycielka, po czym zniknęła za rogiem.
- Cudownie ! – jęknął Malfoy. – Jeszcze się policzymy wredna szlamo.
Po tych słowach odeszli. Wspaniale, mamy szlaban… lepiej już być nie mogło. Na jutro mamy do napisania wypracowanie na eliksiry. Nie ma mowy, żebyśmy zdążyły.
- Dobrze, że chociaż Huncwoci tam będą. – uśmiechnęła się moja przyjaciółka.
Właściwie to nie powinnam była się dziwić. Oni mają szlaban średnio cztery razy w tygodniu. Poza tym, to nawet zabawne, że wysmarowali czymś lochy.
- Ciekawe jak wyglądają teraz lochy. – Na samą myśl o tym zaczęłyśmy się śmiać. 

***

Wybiła godzina 17.00. Znajdowałyśmy się z Dor pod gabinetem McGonagall. Razem z nami byli tu jeszcze Peter, i wszyscy sprawcy dzisiejszego zamieszania. Brakowało tylko Jamesa, Syriusza i Remusa. Właściwie to zdziwiło mnie, że Glizdogon jest tutaj bez nich, może on coś wie. Postanowiłyśmy spytać go w oczekiwaniu na spóźnioną panią profesor.
- Hej, Glizdek, wiesz może gdzie jest Syriusz ? – spytała Dorcas.
- Właściwie to wiem – oznajmił.
- Więc powiedz nam. – nalegałam.
- Ale ja… Nie mogę ! Wybaczcie mi dziewczyny, ale tajemnica huncwota.
Co oni znowu kombinują ?! Jak ja się tylko dowiem, że znowu zrobili jakiś głupi żart…
Po chwili jednak ¾ Huncwotów pojawiło się koło nas. Wyglądali na strasznie zdziwionych naszą obecnością, a szczególnie Potter i Black. Ten drugi od razu podbiegł do mojej przyjaciółki i odciągnął ją na bok. Do mnie podszedł zaskoczony James i tylko lekko mnie przytulił.
- Lily, co ty tutaj robisz ? I to jeszcze z tymi wszystkimi ślizgonami ? – spojrzał na nich z pogardą, a następnie z powrotem przeniósł swój wzrok na mnie.
- No cóż, dostałam szlaban – powiedziałam spokojnie.
- Co ?! Ty, Lilyanne Evans, prefekt Gryffindoru, najlepsza uczennica w klasie, dostałaś szlaban ? – po tych słowach Potter wybuchnął śmiechem. Na mojej twarzy pojawił się gniew. Dzieciak.
- To co ? Tobie wolno dostawać szlabany co drugi dzień, a ja jednego szlabanu nie mogę mieć ?! Co ty sobie w ogóle wyobrażasz ?! – wybuchłam gniewem.
James spojrzał na mnie z lękiem. Nie spodziewał się, że zaraz zacznę się na niego wydzierać, ale ja nie zamierzałam dalej być spokojna.
Zaraz po tym pojawiła się profesor McGonagall. Chyba usłyszała naszą kłótnię.
- Wasz szlaban będzie polegał na sprzątaniu poszczególnych części szkoły, bez różdżek. Wszyscy ślizgoni udadzą się zaraz z panem Filch’em  i on wyznaczy wam korytarz, który trzeba umyć. Panna Meadowes i panowie Lupin, Black i Pettigrew pójdą ze mną do sali transmutacji i posprzątają ją całą. Zaś panna Evans i pan Potter, udadzą się do Izby Pamięci i wyczyszczą wszystkie trofea szkolne, mam nadzieję, że znajdziecie też czas, żeby się pogodzić. Więc poproszę wasze różdżki i do pracy !
Czegoś takiego się nie spodziewałam po nauczycielce. Nie sądziłam, że jeśli usłyszy naszą kłótnię to wyśle nas razem na kilka długich godzin, samych, żebyśmy mieli okazję się pogodzić. O wiele bardziej wolałabym zamienić się z Blackiem miejscami. Niestety było to niemożliwe. Posłusznie oddałam różdżkę i bez słowa poszłam do Izby Pamięci. Czułam, że Potter znajduje się kilka kroków za mną.
Kiedy zobaczyłam co nas czeka, załamałam się. Pucharów było tam z pięćset. Nie ma mowy, że zdążymy to wszystko posprzątać i napisać jeszcze wypracowanie. Na dodatek muszę tu siedzieć z Potterem. Już gorzej być nie mogło. Nadal się nie odzywając wzięłam w ręce pierwszy puchar z brzegu i delikatnie zaczęłam go czyścić. Mój towarzysz po prostu usiadł sobie na podłodze i wpatrywał się we mnie.
- Ty chyba sobie żartujesz. Nie myśl, że zrobię to sama, bierz się do pracy – oznajmiłam póki co jeszcze spokojnie.
- Zaufaj mi, usiądź koło mnie, porozmawiajmy. – zdziwiła mnie jego wypowiedź.
- Nawet nie ma mowy ! Muszę jeszcze napisać wypracowanie na eliksiry, a w tym tempie na pewno nie zdążę. – coraz bardziej się złościłam.
- Lily, proszę cię. – spoważniał.
- Na Merlina ! Potter, czy ty nie rozumiesz co ja do ciebie mówię ? Nie ma mowy ! Najlepiej się w ogóle już do mnie nie odzywaj, będzie święty spokój. – poniosło mnie.
Ten jednak wcale się nie przyjął. Wstał z miejsca i bardzo szybko znalazł się koło mnie. Zwinnie wziął mnie na ręce i posadził obok miejsca w którym przed chwilą siedział. Moje protesty wcale nie podziałały. Zaraz potem zajął miejsce obok mnie.
- Evans ! Zamknij się w końcu i daj mi coś powiedzieć ! – aż otworzyłam usta ze zdziwienia. – Dziękuję.  Po pierwsze – nie musisz pisać wypracowania na eliksiry ponieważ, takowe się nie odbędą. Zapomniałaś, że zakleiliśmy lochy ? Czasami nasze żarty mają jakiś cel. Po drugie – jeśli cię proszę, żebyś usiadła spokojnie i porozmawiała ze mną, to zrób to, bo i tak stanie się dokładnie tak jak ja tego chcę. Jak już z resztą zauważyłaś. Mimo wszystko uważam, ze byłoby lepiej, gdybyś sama to zrobiła. Po trzecie i najważniejsze – przepraszam cię. – w tym momencie spoważniał. – Nie wiedziałem, że będziesz na mnie zła o ten komentarz, ale wyobraź sobie moje zdziwienie, kiedy zobaczyłem cię czekającą na szlaban. To tak jakbyś ty zobaczyła mnie uczącego się. – rozbawiło mnie to porównanie.
- Może masz rację, to dość zabawne. Mimo to, wcale nie musiałeś mówić tego w tak chamski sposób !
- Wiem, Lily przepraszam cię. Nie chciałem cię urazić. Wiesz o tym. – cała złość ze mnie wyparowała. Już teraz byłam spokojna.
- Okej, rozumiem. Już w porządku, nie jestem zła. – uśmiechnęłam się.
 Siedzieliśmy tak jeszcze z godzinę i rozmawialiśmy, śmialiśmy się, wygłupialiśmy, aż w końcu zorientowałam się, że powinniśmy  byli robić coś innego.
- Jamie ! A co ze sprzątaniem. – przeraziłam się.
- Nie przejmuj się Lily. – po tych słowach wyciągnął z kieszeni … różdżkę ?
Nie wierzyłam własnym oczom. Tuż po chwili wszystkie puchary lśniły.
- Jak to zrobiłaś ? Mieliśmy oddać różdżki !
- Oddałem, ale podrobioną. – oboje wybuchliśmy śmiechem.

***

 Już jest ! Nowy rozdział ! Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu. Zachęcam do odwiedzenia zakładki „Bohaterowie” pojawiły się nowe ikonki ;)
Może zauważyliście coś nowego w tym rozdziale, a mianowicie animacja z naszą piękną Lily i kochanym Jamesem. Co o tym myślicie ? Chcielibyście coś takiego ? Dajcie znać w komentarzach ;)

EDIT: Serdecznie zapraszam Was na mojego nowego bloga : kiedy-leżę-umierając.blogspot.com. Jest to blog o tematyce Pamiętniki Wampirów, a konkretniej Klaus i Caroline. Jeśli ktoś byłby zainteresowany to serdecznie zapraszam ;)