35. Niebezpieczne zagrania cz. II

            -Drętwota!
Zaklęcia latały w każdą stronę, a żadne z nas, nie było w stanie temu zaradzić. Każdy walczył dzielnie, tak dobrze jak tylko potrafił. Na lekcjach wszystko wyglądało inaczej, dopiero miałam szansę zobaczyć jak wygląda prawdziwe życie. Tam nic nam nie groziło, tutaj narażaliśmy własne życia w obronie tych, których kochamy.

            - Lily! Chodź tutaj!- krzyczał James, który wraz z Dorcas i Peterem stał za wielkim głazem.
Miejsce to było idealne do toczenia bitwy. Kamień był na tyle gruby, że zaklęcia nie były w stanie go zniszczyć, a skutecznie broniły przed atakiem Śmierciożerców. Pospiesznie dołączyłam do przyjaciół i od razu zostałam dopchnięta do głazu. Orzechowe oczy Jamesa były pełne furii, ale także zatroskania.
            -Co ty do cholery tutaj robisz?!- krzyknął w moją stronę Potter.
Nie wiedziałam co mam zrobić, żadna odpowiedź nie była dobra. Nie myślałam racjonalnie przy podejmowaniu decyzji o przyjściu w to nieznane. Nikt nie był w stanie mi powiedzieć, co tu zastanę.
            -Martwiłam się o ciebie!- tym razem to ja krzyknęłam, co okazało się być wielkim błędem, bo podniosłam mu ciśnienie jeszcze bardziej.
            -Lily, na Merlina! Jesteś taka nieodpowiedzialna! Mogło Ci się coś stać! Wiesz dobrze, że ja z chłopakami od jakiegoś czasu jesteśmy szkoleni do tego, poradzilibyśmy sobie. Właśnie tego uczy nas Zakon… ty nie jesteś do tego przygotowana! A teraz zamiast skupić się na walce, będę martwić się o ciebie!- Nie był już w stanie ukryć, że wciąż znaczę dla niego wiele.
            -To zignoruj moją obecność i nie martw się. Umiem sama o siebie zadbać- odparłam oburzona, jakby nie docierało do mnie to, co właśnie mi pokazał.
            -Nie mogę!- krzyknął i widziałam już wtedy, że jego cierpliwość sięga zenitu.
            -Dlaczego?!
            -Bo cię kocham, ty głupi rudzielcu!- moje serce stanęło.
Od tak długiego czasu zastanawiałam się, czy on nadal czuje coś do mnie. Po tym wszystkim, nie zdziwiłabym się jakby miał mnie dość. Był najważniejszą osobą w moim życiu, tylko jego miałam. Ten moment mimo potwornych okoliczności, okazał się najbardziej idealnym, bo już od teraz mogłam być spokojna. Kochałam go całym sercem. Lustrowałam go wzrokiem od góry do dołu w oczekiwaniu na jakikolwiek odzew, choć to raczej ja powinnam coś powiedzieć. Czułam się jakbym połknęła język. Moja głowa krzyczała, a usta milczały. Wykonały tylko jeden, zdecydowany ruch, ku wargom Pottera. Pocałunek był krótki i uczuciowy. Po usłyszeniu głośnego trzasku, James szybko oderwał się ode mnie.

            -Więc proszę, zrób mi przysługę i nie narażaj się już. Zostań tutaj i poczekaj aż wrócę do ciebie. Obiecasz mi to, Lily?- patrzył już bez tej furii, teraz można było dostrzec miłość, troskę. Mój James wrócił.

            -Obiecuję- odparłam tak cichutko, że dziwiłam się, że mnie usłyszał.
Nie czekał ani chwili dłużej. Szybko ucałował mnie w czoło, zostawiając mnie samą sobie.

Mimo tego, że zabronił mi walczyć, kurczowo ściskałam różdżkę w dłoni. Zza głazu obserwowałam poczynania na polu walki. Odsuwali się coraz bardziej w stronę drewnianego domku. Słońce zaszło już całkowicie i jedyne oświetlenie dawały latające zaklęcia. Zdawało się, że jestem bezpieczna. Do pewnego momentu. Nagle, ni stąd ni zowąd poczułam ogromny ból w dole brzucha. Jedyne co dostrzegłam to czarny kaptur naprzeciwko mnie oraz rękę z mrocznym znakiem wyciągniętą w moją stronę. Potem była już tylko ciemność, która rozszerzała się z każdą sekundą.

***

Palący ból jaki czułam w głownie był nie do zniesienia. Powieki okazały się być zbyt ciężkie, żebym zdołała je podnieść. Lekki chłód otulający moje ciało stał się jedyną przyjemnością owej sytuacji. Na dobrą sprawę, nie wiedziałam nawet gdzie się znajduję. Zmysły powoli do mnie wracały, poczułam uścisk na ręku, ktoś bardzo kurczowo chwycił moją dłoń, jakbym miała nagle zniknąć. Jedynym ruchem na jaki byłam w stanie sobie pozwolić, było właśnie delikatne ściśnięcie owej dłoni.  Usłyszałam swoje imię, jakby wykrzykiwał je ktoś stojący kilkaset metrów ode mnie. Powieki powolutku zaczynały działać jak należy, otwierały się delikatnie i zamiast czarnej plamy przed moimi oczami, pojawiła się biała. Chwilę trwało zanim zorientowałam się, że znajduję się w skrzydle szpitalnym, a siedzącą obok mnie osobą jest Syriusz Black. Miejsce obok niego zajmował profesor Dumbledore, którego twarz wyglądała na wyjątkowo zmartwioną. Łapa wpatrywał się we mnie jakby do tej pory myślał, że umarłam. Wszystko powoli się wyostrzało: czułam zapach szpitalnej pościeli, wzrok nie płatał mi już figli oraz dźwięki stały się wyraźniejsze.

-Jak się czujesz kochana?- spytał zmartwiony Black, ale jakby przemawiał przez niego James.

Dopiero teraz zastanowiłam się nad jego nieobecnością. Powoli uniosłam się na łokciach w celu rozejrzenia się po Sali. Oprócz mojego, zajęte było jeszcze tylko jedno łóżko, na którym siedział Remus z ręką w gipsie, delikatnie przytulony do Ann. Para spoglądała zmartwiona na mnie. Spojrzałam na swoje ciało, ale wydawało się nie być szczególnie poturbowane, jedynie na moim przedramieniu znajdowała się dość sporych rozmiarów rana. Właśnie w tym momencie zaczynało do mnie docierać co się wydarzyło.

-Gdzie jest James?- spojrzałam na Blacka z wyrzutem.

Przyjaciel patrzył na mnie bez przerwy, ale z jego ust nie wydobyło się ani jedno słowo. Wiedział, że prędzej czy później to pytanie padnie, co wcale nie było elementem przez który chciał przebrnąć. Spuścił głowę delikatnie w dół, odsłaniając wyraźniej czerwone policzki, lecz może jedynie ja nie widziałam ich od razu, ze względu na utratę przytomności. Teraz były one elementem zdecydowanie najmocniej rzucającym się w oczy. W jednej chwili, wszelkie wyrzuty zniknęły. Nieprzyjemny ścisk żołądka przypomniał mi raz jeszcze o tym, że żyję. Syriusz ścisnął delikatnie moją dłoń, którą nadal kurczowo trzymał, jakbym miała zasnąć i się więcej nie obudzić.

            -Lily, czy ty pamiętasz cokolwiek z tamtej nocy?- nadal na mnie nie patrzył, jakby bał się mojego wzroku. Do głowy zaczęły napływać znajome obrazy.

            -Pamiętam jak James kazał mi zostać przy tym ogromnym głazie, pamiętam jak walczyli, a potem już tylko ból w podbrzuszu i czarny kaptur…- zastygłam w chwili, w której przypomniałam sobie tę scenę. Przecież pamiętałam wyraźnie kto wycelował we mnie różdżką i do kogo należało zaklęcie, które mnie powaliło. Nie chciałam w to wierzyć, ze wszystkich sił, jakie tylko miałam w sobie. Mój drogi przyjaciel. Severus. Nie wypowiedziałam już ani jednego słowa, bo bez względu na wszystko, nie miałam jeszcze pewności, że chcę go wydać w obecności dyrektora. Ta decyzja nie była dobra na ten czas.

            -James i Dorcas nie wrócili z nami. –Black przerwał moje rozmyślania.- Kiedy przybył Zakon, żeby nas wesprzeć, było już za późno. Zniknęli, a ich zabrali ze sobą. Nikt nie wie gdzie są.- przerwał, a jego głos złamał się, do końca już okazując bezsilność, jaka nim zawładnęła.

Zanim informacja przekazana przez przyjaciela dotarła do mnie, minęło sporo czasu. Nagłe ukłucie w serce, które przyszło wraz ze zrozumieniem, doprowadziło do utraty wszelkich moich sił. Głowa jeszcze mocniej wbiła się w miękką poduszkę, a oczy zaczęły powoli odpływać, mimo iż włożyłam wiele starań w zachowanie równowagi. Zmrużonymi oczami wpatrywałam się w przyjaciela. Wiedziałam co będę musiała zrobić i wiedziałam ile nerwów będzie mnie ta sprawa kosztować. Jednak cel był szczytny, a wręcz można by pokusić się o stwierdzenie, że najważniejszy na świecie.

            -Znajdziemy ich- powiedziałam cicho, całkowicie zmęczonym głosem.

            -Dajmy już pannie Evans odpocząć, wrócimy kiedy poczuje się lepiej- stwierdził jak zwykle spokojny profesor Dumbledore, patrząc na Blacka. Ten raz jeszcze ścisnął moją dłoń.

            -Bądź dzielna- odparł spokojnie Syriusz, jakby wiedział co będę musiała zrobić, jakby chciał dodać otuchy. Czasem miałam wrażenie, że potrafimy rozumieć się bez słów. Po chwili przyjaciel puścił mnie już całkowicie i wraz z dyrektorem udał się do wyjścia, zostawiając mnie samą sobie. Samotność stała się nagle czymś dobrym. 

***

            -Nie jestem ci obojętna- mówiłam z ogromnym przekonaniem, jakbym miała na celu przekonanie samej siebie.- Błagam, pomóż mi.

Mimo płynącym po policzkach łzom, stałam sztywno, z niezbyt emocjonalnym wyrazem twarzy. Nie chciałam pokazać słabości całkowicie wprost. Mimo iż oczy zdradzały wszystkie moje myśli, wzrok pozostawał niezłamany. Mój rozmówca zdawał się pękać. Takiej krzywdy, jaką wyrządził mi on, wcześniej nie musiałam znosić. Zwrócenie się do niego z prośbą o pomoc było nie tylko czymś, co uraziło dumę, było przede wszystkim upokorzeniem, wynikającym z pękającego serca, które musiałam posklejać na siłę.

            -Przykro mi, wybrałaś dawno temu, teraz żyj ze swoim wyborem. Bezczelny, arogancki Potter nie zasługuje na to posiadanie chociażby szansy, żeby zobaczyć cię jeszcze raz. Nie ma co debatować. Teraz o jego losie decyduje Czarny Pan- odpowiedział pewnie Severus, jakby jego wszelkie wątpliwości zniknęły w jednej chwili.

            -Nie wierzę, że tak się zmieniłeś. Nie każ mi wierzyć, że Severus jakiego znałam zniknął. Wiem, że nadal jest w tobie dobro- łzy spływały coraz szybciej, a jego wyraz twarzy się zmieniał, miałam nadzieję, że mięknie. 

            -Nie znasz mnie już… Sama do tego doprowadziłaś- odparł głosem pozbawionym jakiejkolwiek litości.- Nie wolno mi nic powiedzieć, wiesz o tym. Idź już proszę- te ostatnie słowa wypowiedział jakby z pogardą.

Wiedziałam już na pewno, że nie jestem w stanie wyciągnąć z niego nic. Straciłam go dawno temu, na długo przed tym jak na jego przedramieniu pojawił się mroczny znak. Odeszłam spokojnie, zmęczona rozmową trwającą może ze dwie minuty. Czas uciekał, a najważniejsze osoby w moim życiu, znajdowały się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Nie byłam w stanie myśleć o niczym innym jak o tym ile sposobów mi zostało, żeby ich znaleźć. Syriusz i Remus bez przerwy główkowali, przesiadywali na zmianę w bibliotece i u dyrektora, poszukując różnych możliwości. Ja nie potrafiłam nawet z nikim porozmawiać, wolałam moją „piękną” samotność, w której czas płynął wolniej, a ja miałam więcej czasu. Wiedziałam już, że pozory przysłoniły mi prawdę, która raniła tak mocno, że wyparłam ją ze wszystkich sił. Sroga zima zbliżała się wielkimi krokami, co doprowadzało do pogorszenia się samopoczucia wszystkich osób na tyle słabych, że pogoda była w stanie na nie wpłynąć. Jedną z nich byłam ja. Bezszelestnie przemierzałam szkolny korytarz z marzeniem, żeby udało mi się niepostrzeżenie przemieścić się do Pokoju Życzeń, w którym spędzałam ostatnio każdą wolną chwilę. Mijałam wielu uczniów, żadnemu nie patrząc w twarz, z nadzieją, że jeśli nie spojrzę, nikt mnie nie zauważy. Tuż przy wejściu do pokoju, moja wiara w powodzenie, została rozwiana.

            -Trzymasz się jakoś?- ten ciepły głos minimalnie koił mój ból. Spojrzałam na mojego rozmówcę i ciepło na sercu zaczęło się rozprzestrzeniać. Cameron wyglądał na absolutnie zmartwionego moją sytuacją.

            -Jakoś.- delikatny uśmiech wkradł się na moją twarz, pierwszy raz od dawna.

            -Lily, bardzo bym chciał jakoś pomóc. Jeśli tylko będę mógł coś zrobić, pamiętaj, że możesz na mnie liczyć- odparł spokojnie, uważając na każde słowo, jakbym była tykającą bombą, która za chwilę może wybuchnąć.

            -Myślę, że nie jesteś w stanie mi pomóc, niestety. Muszę znaleźć kryjówkę Voldemorta za wszelką cenę- powiedziałam z nutą wściekłości, która okazała się być zaskakująco widoczna.

Nagle na jego twarzy pojawiła się nuta konsternacji. Chłopak podniósł twarz z nadzieją i powoli, delikatnie uniósł kąciki swoich ust ku górze.

            -Nie chcę Ci robić złudnej nadziei, ale mam pewien pomysł. Chodź ze mną, szybko- rozkazał entuzjastycznie i pociągnął mnie w nieznanym kierunku.

Moje serce przyspieszyło delikatnie, co pomogło mi zdać sobie sprawę z tego, że jeszcze chociaż trochę bije. Chwyciłam się nadziei na odzyskanie Jamesa i Dorcas, najmocniej jak tylko umiałam. Po chwili wraz z Summersem dotarliśmy do Wielkiej Sali, gdzie trwał właśnie posiłek. Uczniów nie było tam wielu, z uwagi na to, że większość zdążyła już wyjechać na święta do swoich rodzin. Podbiegliśmy, jak później zauważyłam, do młodego Summersa, który w samotności zajmował się swoją owsianką. Starszy brat usiadł obok niego, a ja stałam spokojnie i czekałam na rozwój wydarzeń.

            -Młody, mamy bardzo ważne pytanie i proszę skup się teraz na chwilę. Potrzebujemy twojej pomocy.- spojrzał Kurtowi w oczy, z wyraźnym zdeterminowaniem.

Młodszy z braci nie był już zainteresowany jedzeniem, wydał się przejąć sytuacją i to całkiem poważnie.

            -Wiem o co chcesz zapytać, ale niewiele pamiętam- powiedział zasmucony chłopak i tym razem to ja postanowiłam się do niego zwrócić. Ukucnęłam obok niego i spojrzałam mu w oczy.

            -Kurt, nie masz się już czego bać, jesteś całkowicie bezpieczny, Cameron też, moja babcia też. Bardzo potrzebuję twojej pomocy, moi przyjaciele są w niebezpieczeństwie. Spróbuj sobie przypomnieć cokolwiek co mogłoby mi pomóc ich znaleźć- rzekłam najspokojniej jak tylko umiałam, choć pewne było, że głos mi się załamał.

            -Kiedy jeden z nich dotknął raz zdjęcia stojącego na stoliku w tej chacie, nagle zniknął. Myślałem, że to jedno z zaklęć, które ktoś na niego rzucił, ale nie znam się na tym jeszcze. Może to wam pomoże- odparł smutny, na samo wspomnienie o minionych wydarzeniach.

            -Dziękuję ci Kurt, jesteś bardzo odważny i dzięki tobie uratuję przyjaciół.- uśmiechnęłam się szeroko i z pośpiechem wybiegłam z Wielkiej Sali, a w ślad za mną podążył starszy Summers.

Teraz wiedziałam już wszystko, wiedziałam jak pomóc przyjaciołom. Nie zważając na nic, co działo się wokół mnie. Pobiegłam do Profesora Dumbledora najszybciej jak tylko umiałam. Musiał się dowiedzieć o świstokliku znajdującym się w chacie. 

***

Nie ma słów, którymi wyrażę jak bardzo mi przykro, że to wszystko stanęło. Ja się nie poddaję. Nie wiem, kiedy kolejny rozdział, ale obiecuję na wszystko, że się pojawi. Jeśli ktoś tu jeszcze jest, nie traćcie wiary we mnie :) 

Początek rozdziału napisany rok temu, końcówka teraz. Widzę diametralną zmianę, co niezmiernie mnie cieszy.

Wprowadzam małą innowację, czyli ZWIASTUN (albo coś w tym rodzaju), będzie to pojedyncza animacja, mówiąca o tym, co wydarzy się w kolejnym rozdziale. Oto zwiastun rozdziału 36: