25. Zaproszenia

            Kilka tygodni u babci szybko zleciało. Ze wszystkich sił starałam się unikać Camerona, choć nie byłam pewna jaki jest tego powód. Z jednej strony mogło to być moje uczucie do Jamesa, z drugiej to że po prostu zawiodłam się na nim. Przebywanie w jego towarzystwie nie sprawiało mi już tyle przyjemności co kiedyś. Okazało się, że państwo Summers’owie mieszkają tu od niedawna, a jedenastoletni brat Camerona, Kurt, pomaga mojej babci, kiedy jest tu sama. Dzieciak przychodzi do nas co drugi dzień, ma świetny kontakt z babcią. Ja każdą swoją wolną chwilę spędzam z Sophie, nadrabiamy stracony czas.

            Pewnego dnia wybrałyśmy się z kuzynką na długi spacer. Mogłam z nią rozmawiać o wszystkim, traktowałam ją jak siostrę; tak jak powinnam traktować Petunię. Znalazłyśmy stary plac zabaw, który odwiedzałyśmy jako małe dziewczynki i to właśnie tam się udałyśmy. Zajęłam jedną z huśtawek i energicznie odepchnęłam się od ziemi. Wyciągnęłam twarz ku górze, aby promienie słońca mogły ją ogrzać. Zamknęłam oczy, a wiatr delikatnie rozwiał moje długie, rude włosy. Czułam się znakomicie, otoczona rodziną, której tak mi brakowało przez ostatni rok. Sophie również siedziała na huśtawce i spoglądała na mnie badawczo. Dało mi to do myślenia.

            -Czemu tak na mnie patrzysz? – wyjąkałam z uśmiechem.

            -Liluś, ale ty wyładniałaś odkąd się ostatnio widziałyśmy.- Zaśmiałyśmy się głośno na te słowa, które padły z ust blondynki.

            -To ty zawsze byłaś tą ładną, pamiętaj o tym. – Znowu dało się usłyszeć wesoły śmiech. Kuzynka uśmiechnęła się delikatnie pod nosem.

            -Chodzi mi o to, że zauważyłam w jaki sposób patrzy na ciebie nasz nowy sąsiad, ten od Summers'ów. Chyba wpadłaś mu w oko. - Blondynka zaśmiała się, a mnie w tym momencie nie było do śmiechu ani odrobinę.

            -Sophie, ja go znam. Chodzi ze mną do Hogwartu, jesteśmy na jednym roku. Nie powiem, miałam z nim kilka problemów. On i James się nienawidzą, to wygląda jakby trochę o mnie rywalizowali. Jamie przyznał mi się do zazdrości o Camerona, a ten znów w Sylwestra wywinął taki numer, że prawie do końca roku szkolnego ze sobą nie rozmawialiśmy. – Wciągnęłam głośno powietrze.- Wybaczyłam mu wszystko i już miało być dobrze, ale nie wiem czy potrafię potraktować go znów w taki sposób jak kiedyś.

            -Myślę, że powinnaś z nim pogadać.- zakomunikowała spokojnie Sophie.

-Może masz rację, zrobię to w najbliższym czasie.- zakończyłam i do końca naszego pobytu na placu nie rozpoczęłyśmy ponownie tematu Summers’a.

            Słońce powoli chyliło się ku zachodowi, postanowiłyśmy wracać, nim babcia zacznie się o nas martwić. Myślałam o słowach Sophie. Jeśli to prawda, to może dlatego Cameron wtedy zwrócił na mnie uwagę. Bo wydałam mu się atrakcyjniejsza niż wcześniej. Prawda była taka, że to moja kuzynka była śliczna. Posiadaczka długich, jasnych blond włosów miała świetną samoocenę. Wiedziała, że wzbudza podziw u płci przeciwnej, była bardzo pewna siebie. Kocie spojrzenie jej zielonych oczu potrafiło hipnotyzować niejednego. Osiemnastolatka na co dzień mieszkała w centrum Londynu. Często zazdrościłam jej urody, figury, długich nóg, blond włosów, i przede wszystkim tego spojrzenia, które raziło. Faceci oglądali się za nią cały czas. Poza tym była dowcipna, inteligentna, śmiała. Niejeden uznałby ją za ideał.

            Kiedy dotarłyśmy do domu, babcia czekała już na nas z kolacją. Przy stole siedziała ona, Kurt i… Cameron. Otworzyłam usta z wrażenia. To było nie do pomyślenia. Wcale nie miałam ochoty na konfrontację z nim. To fakt, jego brat był naprawdę w porządku, lubiłam tego dzieciaka. Cieszyłam się na myśl, że od września będę go oglądać w Hogwarcie, ale męczyło mnie to, że babcia zostanie sama, bez towarzystwa i pomocy. Cameron kiedy mnie ujrzał rzucił mi czarujący uśmiech i wstał ze swojego krzesła, żeby odsunąć kolejne przede mną. Moja babcia patrzyła z dumą na to co tu się dzieje, ale nie wiedziała, co tak naprawdę się wyprawia. Nie wiedziała, że znam Camerona ze szkoły, Sophie chyba wyczuła po mnie, że nie czuję się dobrze z zachowaniem starszego Summers'a. Bez słowa zajęłam miejsce przy stole, starając się nie patrzyć na Gryfona, który wrócił na swoje poprzednie miejsce. Sophie, babcia i Kurt podawali kolację. To była chwila na którą szesnastolatek czekał długo. Mógł ze mną teraz porozmawiać.

            -Lily, próbowałem z tobą porozmawiać, ale ciągle cię nie było, albo byłaś zajęta. Znajdziesz dla mnie chociaż chwilę? Naprawdę mi zależy- rzekł z zaciętością w głosie. Rzeczą oczywistą było, że nie odpuści.

-Dobrze, po kolacji chodźmy na spacer. Pasuje ci?- spytałam niezbyt grzecznie.

-Oczywiście- zakończył i odwrócił wzrok w stronę mojej kuzynki kładącej talerze na stole. Obdarzył ją delikatnym uśmiechem i znów spojrzał na mnie takim wzrokiem jakby jego gest miał wywołać u mnie zazdrość. Był tak pewny siebie. Kiedyś to w nim lubiłam, a teraz sama nie wiedziałam co o tym myśleć.

Posiłek został skończony raczej w milczeniu. Co jakiś czas Kurt odezwał się do babci lub Sophie. Babcia starała się namówić mnie do jakichś opowiadań, ale nie udało jej się to. Myślałam ciągle o tym jak mam się zachować podczas rozmowy z przyjacielem. Mimo wszystko nadal nim był. Nie mogłabym potraktować go jak obcego, nie po tym wszystkim. Bałam się tylko, żeby nie popsuł tego co zaczęłam czuć do Pottera. Długo się o to starał, bardzo długo, dałam mu nadzieję. Myślałam o tym, że kiedy go odwiedzę powinnam dać mu znać jaką decyzję podjęłam. Choć nie podjęłam jeszcze żadnej.

-Dziękuję- rzekłam z uśmiechem i wstałam od stołu zostawiając swój talerzyk w zlewie. Cameron zrobił dokładnie to samo.- Babciu, idziemy z Cameronem się przejść. Mogę?

-Ależ oczywiście Lily- rzekła z miłością staruszka.

Nie odwracając się i nie patrząc w oczy mojego kompana wyszłam z małego domku. Kierowałam się w kierunku mostku nad rzeczką. Dopiero na miejscu zobaczyłam czy jest za mną. Oczywiście był i patrzył mi w oczy podekscytowany na naszą rozmowę, a ja coraz bardziej się jej obawiałam. Usiadłam na mostku i oparłam brodę o spoczywającej na jednej z desek ręce. Spojrzałam na przyjaciela i pozwoliłam to jemu zacząć rozmowę. Przez chwilę nie odzywał się wpatrując w moje oczy, ale oprzytomniawszy zabrał głos.

-Lily, czy ty mnie unikasz?- Jego głos pełen pretensji nie brzmiał już znajomo, nie słyszałam go nigdy takiego. Zawsze był ciepły, pełen troski, a ten nie przypominał mi głosu mojego przyjaciela.

Ze zdziwienia otworzyłam usta. Nie spodziewałam się od niego takiego pytania, które lekko zbiło mnie z tropu.

-Oczywiście, że nie- szepnęłam unosząc głowę. Tym razem to ja spojrzałam w jego oczu. Były tak inne od oczu Jamesa. Kiedy tak w nie patrzyłam uświadomiłam sobie jedno. Już wiedziałam co powinnam była odpowiedzieć Rogaczowi. Powinnam zrobić to jak najszybciej.- Skąd ci to przyszło do głowy?- kontynuowałam.

-Próbuję z tobą pogadać odkąd tu jesteś, a po trzech tygodniach mi się w końcu udało. Lily, czy ty coś ukrywasz?- Przysunął się bliżej na co ja automatycznie odskoczyłam do tyłu.

-Nie, nic nie ukrywam. Przepraszam cię za moje zachowanie. Nie było fair, nie powinnam tak postępować. Mogło ci się wydawać, że cię unikam, ale to nie tak. Ciebie mam na co dzień w szkole, a Sophie widzę raz na kilka lat. Chciałam z nią trochę pobyć, tym bardziej, że już wkrótce wyjeżdżam.- W tym momencie jego mina uległa zmianie. Nie było w niej nic przyjaznego czy ciepłego.

-Gdzie jedziesz? Myślałem, że zostajesz tutaj do końca wakacji.- nie potrafiłam nic wyczytać z jego dziwnej miny.

-Nie chcę siedzieć babci na głowie. Pojadę do Dorcas, kiedy oczywiście wróci już z Bułgarii z Syriuszem. Odwiedzę też Jamesa i jego rodzinę.- teraz jego twarz przybrała wściekłą formę.

-Czyli jesteście razem, tak?- Wziął kilka głębszych oddechów, co wydało mi się dość teatralne, ale uspokoiło go to.

-Nie, nie jesteśmy razem. Ale coś do niego czuję. - Tym razem na twarzy Summersa malował się smutek. Nie wiedziałam co takiego powinnam powiedzieć, żeby pocieszy go w jakikolwiek sposób. Odwrócił głowę, jakby nie chciał, żebym na niego patrzyła. Ta rozmowa nie mogła skończyć się inaczej. Wiedziałam, że tak zareaguje.

-Rozumiem, Lily- zaczął nie patrząc na mnie, po chwili jednak jego spojrzenie spotkało się z moim. Źle było mi z myślą, że go ranię, ale tak musiało być, musiał wiedzieć na czym stoi.- Możemy chyba dalej się przyjaźnić, prawda?

-Oczywiście- uśmiechnęłam się najcieplej jak tylko umiałam, on również obdarzył mnie promiennym uśmiechem.

Rozmawialiśmy jeszcze przez jakiś czas, o różnych błahostkach. Wspomniałam mu o Sophie, opowiadałam jaka jest, że potrafi zawsze mnie zrozumieć. Mówiłam jak bardzo tęsknię za Dorcas, opowiedziałam o Alicji. Temat zszedł również na przyszłoroczne OWTM-y, na życie po Hogwarcie. Nareszcie poczułam się z nim tak jak kiedyś, jak z prawdziwym przyjacielem. Kiedy zrobiło się już absolutnie ciemno i całkiem późno postanowiliśmy wrócić. Cameron jak na chłopaka przystało odprowadził mnie do domu. Na pożegnanie ucałowałam go w policzek i pobiegłam do swojego pokoju, ogromnie zmęczona z powodu wielkiej ilości nerwów. Usiadłam wygodnie na łóżku, ale po chwili oprzytomniałam i poszłam do łazienki wziąć szybki prysznic. Kiedy wróciłam nie byłam już całkiem sama w pokoju. Na parapecie, przy otwartym oknie siedziała moja sowa płomykówka. Delikatnie wyciągnęłam list z jej dzioba. Rozerwałam kopertę i zaczęłam czytać. 

Kochana Lily!

Jak mijają Ci dni u babci? Mam nadzieję, że nie nudzisz się beze mnie. Piszę do Ciebie, ponieważ chcę Ci przypomnieć, że zobowiązałaś się mnie odwiedzić w wakacje, ale ja wpadłem na lepszy pomysł. Jak już Ci wspominałem, w drugi miesiąc wakacji jadę do domku nad jeziorem. Kiedy wróci Syriusz, na pewno do mnie dołączy i być może zabierze ze sobą Dorcas. Pisałem już do Lunia i razem z Ann, również będą. Glizdek też przyjedzie. Pomyślałem, że może i Ty chciałabyś się z nami wyrwać na miesiąc nad jezioro. Co Ty na to? Ja będę tam już od przyszłego tygodnia, wszyscy dojeżdżają kilka dni po mnie. Rodzice zostają w Dolinie Godryka, ponieważ nie chcą opuszczać pracy, ale powiedzieli, że może nas odwiedzą. Daj znać czy chciałabyś do nas dołączyć.
Strasznie się za Tobą stęskniłem, już nie mogę wytrzymać, że tak długo nie rozmawialiśmy. Mam nadzieję, że już wkrótce się spotkamy. Nie mogę się doczekać, kiedy Cię zobaczę. 

James

 Przeczytawszy list opadłam uradowana na łóżko. Tęskni za mną, ja za nim również. Nie mogłam doczekać się wyjazdu nad jezioro z przyjaciółmi i z Jamesem. Może moje wakacje nie będą takie nudne? Z tą myślą uciekłam w objęcia Morfeusza. 

***

~Narracja trzecioosobowa~

            Syriusz Black leżał wygrzewając się w ciepłym słońcu na jednej z bułgarskich plaż. W prawej dłoni trzymał jeszcze zimnego drinka, którego co jakiś czas popijał. W lewej zaś miał rękę dziewczyny, która spała na ciepłym piasku. Spojrzał na nią z miłością i już wiedział, że jego uczucia nie są ani trochę dziecinną zabawą. Patrząc na słodko śpiącą brunetkę mógł stwierdzić, że to właśnie z tą dziewczyną chce spędzić resztę życia. Widział jak jej klatka piersiowa równomiernie unosi się i opada. Ich splecione palce nie pozwalały na gwałtowniejszy ruch Łapy, ale ten delikatnie podniósł się, tak, że teraz siedział. Nawet na chwilę nie oderwał wzroku od ukochanej.

            Zdziwienie jego i za pewne wielu innych ludzi, którzy patrzyli na tę dziwną scenę, przykuła sowa podlatująca do niego z liścikiem w dziobie. Prawą ręką, pochwycił liścik ignorując zdziwione spojrzenia innych osób. 

Łapo!

Jak się bawisz? Zapewne znakomicie. Pewnie wygrzewasz się na plaży całymi dniami, pijesz drinki i obściskujesz z Dorcas. Piszę do Ciebie, żebym nie musiał oglądać Twojej zdziwionej mordki, kiedy wrócisz do domu, a mnie tam nie będzie. Jedziemy z Lily, Remusem i Ann nad jezioro, do mojego domku. Przyjedź tam do nas. Weź ze sobą Dorcas, jeśli już nie masz jej dosyć. Tylko żartuję, nie wściekaj się. No, to chyba na tyle. Miłego wypoczynku i dobrej ZABAWY. Ja o niczym konkretnym nie myślę. 

Rogacz

Łapa zaśmiał się co najmniej kilka razy czytając list od Jamesa Pottera. Przyjaciel był dla niego właściwie jak brat. Syriusz co prawda w rzeczywistości miał brata, Regulusa, okazał się on jednak dokładnie taki sam jak reszta jego rodziny - stał się dla niego osobą obcą, zupełnie niegodną jakiejkolwiek wzmianki. Mimo wszystko starszy Black kiedyś myślał, że uda im się stworzyć normalną, braterską relację, że będą się traktować zupełnie inny sposób niż teraz, jednak wszystkie wspomnienia o Regulusie, jakie Syriusz potrafił przywołać, to były jedynie kłótnie i nieporozumienia.

Syriusz poczuł delikatny uścisk na lewej ręce i spojrzał na budzącą się dziewczynę. Dorcas Meadowes otworzyła oczy.

Pierwszym co ujrzała był oczywiście jej ukochany, obdarowała go delikatnym uśmiechem i podniosła się, tak że wylądowała w pozycji półsiedzącej.

-Dzień dobry – rzuciła z promiennym uśmiechem brunetka.

-Cześć mała. Jak się spało? – spytał, czule całując dziewczynę, Black.

-Idealnie, wspaniale budzić się i mieć takie piękne widoki- spojrzała w morze, na co Łapa udał, że się obraża. - No i ciebie oczywiście.- tym razem to ona ucałowała chłopaka.

- Co tam masz?- spojrzała na rękę, w której trzymał list.

- To list od Jamesa. Zaprasza nas do swojego domku nad jeziorem. Zechcesz mi tam towarzyszyć?- Black ukłonił się przed brunetką teatralnie.

-Cóż…- udała, że się namyśla.– Oczywiście, że tak. Co u niego?

-Nic nie napisał, ale wnioskuję, że wszystko dobrze skoro Evans również wybiera się nad jezioro.

-Och, to cudownie. Oni już dawno powinni być razem i być szczęśliwi. Gdyby nie ten rudy uparciuch, który bronił się przed swoim uczuciem przez sześć lat, już dawno wszystko między nimi byłoby idealnie.- spojrzała na chłopaka z szerokim uśmiechem na twarzy.- Dobrze, że nareszcie się do tego przyznała.

-Ech, nawet nic nie mów. Już nie mogłem słuchać tego „Łapo, ona znowu dała mi kosza”. Uwierz mi, to nie do zniesienia.- popatrzył na dziewczynę z błyskiem w oku.- Chodźmy do wody. Dosyć spania i wygrzewania się.- nie czekał na odpowiedź, tylko wziął dziewczynę na ręce i pomaszerował do pięknego morza.

Drgnął kiedy jego ciepła skóra dotknęła wody. Nie zawahał się jednak, ani na chwilę i wchodził coraz głębiej. Kiedy doszedł do momentu, w którym Dorcas dotknęła wody, zaczęła się wyrywać.

-Syriuszu! Ta woda jest lodowata!

-Nie marudź, bo cię puszczę.- zagroził dziewczynie, na co ta objęła go jeszcze mocniej rękoma.

W momencie, w którym byli przykryci wodą, aż do szyj, Syriusz puścił nogi dziewczyny i po chwili ona również dotknęła piaszczystego dna. Woda nie była już tak zimna jak na początku jej się to wydawało, musiała się przyzwyczaić. Spojrzała w oczy chłopaka i obdarzyła go kolejnym czułym pocałunkiem. Ten miesiąc miał pozostać w ich pamięci na długie lata.

***

Rozpieszczam was. Kolejny rozdział, a nie minęły nawet dwa tygodnie. Kończą się wakacje, więc kończy się okres dodawania przeze mnie notek tak często, ale obiecuję, że postaram się pisać nadal w takim tempie. Po prostu ostrzegam, że raczej mi to nie wyjdzie. Zawsze tak jest. Jeszcze w Sierpniu lub na samym początku Września postaram się dodać rozdział 26. ;) Chciałabym wam serdecznie polecić opowiadanie mojej siostry: http://sigyn-ostergaard.blogspot.com/ Tematyka również Potterowska, również czasy Huncwotów, a jednak nie James i Lily, choć i oni będą tam występować. Dopiero zaczyna, więc zależy jej na opiniach. Może przypadnie wam do gustu! Gorąco polecam ;)