28. Tajemnic początek

Początek ostatniego roku w Hogwarcie był dla mnie nie lada wyzwaniem. Obowiązki prefekta naczelnego okazały się dość skomplikowane i wymagające czasu. Lekcje również od samego początku stały się trudne i nie było lekko. Przygotowania do OWTM-ów ruszyły pełną parą. Przyszedł czas na rozmowę z Hagridem. Pewnego dnia wraz z Huncwotami udałam się do jego chatki. Dzień był piękny, słoneczny, a jako że to sobota, nie mieliśmy lekcji.

-Ciekawe co takiego nam powie- rzekł zaciekawiony Peter z błyskiem w oczach.

-Zapewne przedstawi nam jakieś nowe zwierzątko.- zaśmialiśmy się na ostatnie słowo wypowiedziane przez Syriusza. Każdy z nas wiedział, że „zwierzątka” Hagrida to nie są zwykłe zwierzęta, ale smoki, salamandry i tego typu podobne stwory.

-Nie wiem czy jestem gotowa na oglądanie jego wymysłów- zakomunikowałam z grymasem na twarzy. Miałam jeszcze kilka dziecięcych nawyków takich jak grymaszenie, tupanie nóżką kiedy się zdenerwuję, co wydawało mi się takie śmieszne, jednak przyzwyczajenie wygrywało. Często w ten sposób rozbawiałam znajomych, Jamesa, a nawet obserwatorów takich sytuacji.

-Może nie o to chodzi, czas się dowiedzieć- rzekł z uśmiechem Potter.

Szybkim krokiem podążyliśmy do chatki gajowego. Na miejscu zobaczyliśmy Hagrida zajmującego się jakimiś małymi roślinkami tuż koło jego domku. Kiedy nas zobaczył, uśmiech od razu wskoczył na jego twarz. Pół-olbrzym wyciągnął swoje wielkie ręce w moim kierunku. Nie czekając, przytulił mnie mocno do siebie. Na chwilę zabrakło mi tchu.

            -Lily, nareszcie jesteście! Już się martwiłem, co wam się stało, że nie przychodzicie- rzekł Hagrid.

            -Niestety, musieliśmy najpierw ogarnąć się z lekcjami i zajęciami dodatkowymi.- uśmiechnęłam się.

            -I z futerkowym problemem- powiedział smutno Remus.

Tuż po rozpoczęciu roku szkolnego była pełnia. Dla Lunatyka była to nie łatwa chwila. Osobiście strasznie mu współczułam. Dziś widać po nim, że jest przemęczony, podrapany, poharatany i ciężko mu z tym co się z nim dzieje. Hagrid był wtajemniczony w „futerkowy problem” i zawsze wspierał go w tym trudnym okresie. Doskonale wiedział co Lunatyk czuje.

            -Doskonale was rozumiem.- poklepał go po ramieniu Hagrid

            -Właściwie to co takiego chciałeś nam pokazać?- spytał zainteresowany James.

            -Aaa, tak, właśnie… Chodźcie za mną- powiedział spokojnie Hagrin kierując się w stronę zakazanego lasu.

Wszyscy podążyliśmy za nim. Choć był środek dnia, w lesie i tak było dość ciemno. Oczywiście nie można tego porównać do nocy, ale i tak nikt nie czuł się dobrze w tym miejscu. Gęsta mgła między drzewami budziła poczucie niebezpieczeństwa, choć wiedzieliśmy, że z Hagridem nic nam nie grozi. Szliśmy jakieś pół godziny dyskutując między sobą, opowiadając sobie różne historie, aż w końcu dotarliśmy na miejsce. Hagrid zatrzymał się przy ogromnym drzewie. Zwrócił się ku nam i spojrzał zdenerwowany.

            -Musicie mi obiecać, że to co wam pokażę zostanie między nami.

            -Obiecujemy!- odparliśmy wszyscy w tej samej chwili.

Hagrid odwrócił się po raz kolejny i wszedł za drzewo. Gestem ręki pokazał nam, żebyśmy poszli za nim. Tak też uczyniliśmy. Naszym oczom ukazał się długi i dość sporych rozmiarów, kamienny mur. Pierwszą moją myślą było pytanie - po co  środku lasu mur?

            -Hagrid, ale po co tutaj stoi mur?- spytał tym razem Peter.

            -To są mury Hogwartu, przyjrzyjcie się.

Dopiero teraz domyśliłam się o co chodzi gajowemu. W murze była jedna pokaźna dziura. To co było w niej dziwne, to to, że nie było w niej widać części lasu, która znajduje się za nim lecz wielką czarną plamę.

            -Co to jest?- zapytałam

            -To jest przejście, które nie wiadomo dokąd prowadzi- odparł tajemniczo Hagrid.

            -W takim razie czas to sprawdzić- powiedział ochoczo Syriusz, stawiając stopę do przodu.

Stanęłam mu na drodze, tak szybko jak tylko umiałam. Przestraszyłam się, kiedy James ruszył tuż za nim. Serce mi przyspieszyło.

            -Zwariowaliście? Nie macie pojęcia gdzie to może prowadzić! A jeśli coś wam się stanie? Nie ma mowy, nidzie nie pójdziecie- zakomunikowałam wściekła.

            -Liluś, nie martw się o nas, damy sobie radę- powiedział James.

            -Zamknij się Potter i mnie posłuchaj! Nie ma mowy, żebym was tam puściła, znajdziemy inny sposób, żeby to sprawdzić. Dumbledore na pewno…

            -Nic nie wie o tym przejściu- rzekł smutny Hagrid.

Teraz tym bardziej poczułam, że nie powinniśmy tu być i że nigdy nie powinniśmy dowiedzieć się o tajemniczym przejściu. Miałam tylko nadzieję, że James i Syriusz odpuszczą, ale to było raczej nie możliwe.

            -Lily ma rację, nie możecie sobie tak po prostu przejść przez to- odezwał się tym razem Remus- Musimy to dokładnie przemyśleć, a może nawet zgłosić to Zakonowi. To może być niebezpieczne.

            -Dokładnie!- odparłam

James podszedł do mnie i przytulił delikatnie do siebie. Poczułam jego piękne, męskie perfumy i nagle cała moja złość wyparowała. Jak on na mnie działał.

            -Dobrze, wracajmy do szkoły. Nie martw się, Lily- szepnął mi do ucha.

Chwyciłam jego rękę i poczułam się zdecydowanie bezpieczniej. Ucieszyłam się, że odpuścił, co zdarzyło mu się chyba pierwszy raz w życiu. Nie był już dzieckiem, wydoroślał i zrozumiał, że to co robili kiedyś było niebezpieczne. Stara się teraz nie popełniać błędów. Takiego właśnie go kochałam.

***

Cały czas siedziało mi w głowie to co pokazał nam Hagrid. Miałam wielką ochotę powiedzieć o wszystkim Dumbledore’owi, ale wiedziałam, że Huncwoci nigdy nie wybaczyliby mi tego. Według nich, to świetna sprawa. Nie rozumiałam co w tym wspaniałego, przerażała mnie myśl, że może to być coś złego.  James wstąpił do Zakonu Feniksa. Powiedziano mu, że prawdziwe działania zaczną się dla nich po ukończeniu Hogwartu. Jedynym zadaniem jakie zostało im do tej pory powierzone, to dowiedzieć się, kto z uczniów planuje połączyć się z Voldemortem kiedy skończą naukę. Miałam pewność, że na celowniku będą mieli Snape’a, który już dawno wyraził chęć zostania śmierciożercą. Wiedziałam o tym, ale pozostawiałam to dla siebie, do tej pory. Oczywiście James stara się trzymać mnie jak najdalej Zakonu, nie chce, żebym wstąpiła do organizacji. Myśli, że w ten sposób ochrania mnie, ale według mnie to nie prawda. Jeśli będę siedzieć bezczynnie i nic nie robić, większe prawdopodobieństwo, że coś mi się stanie.

Siedziałam na kanapie w pokoju wspólnym Gryffindoru, wpatrzona w podręcznik do transmutacji. Wypracowanie jakie zadała nam Profesor McGonagall dało mi się we znaki. Pół nocy spędziłam na pisaniu go, a nadal nie udało mi się skończyć. Czas na oddanie prac mijał, a mi zostało jeszcze bardzo dużo do napisania. Postanowiłam zrobić to w czasie kiedy James był na treningu Quidditcha. Jako kapitan po raz kolejny zagonił całą drużynę na boisko, choć nie było to łatwe. Nie wielu osobom chciało się wyjść z ciepłego zamku i marznąć.
Przyłożyłam pióro do pergaminu i kontynuowałam pisanie. Skupiłam się całkowicie, tylko i wyłącznie na tym co mam do zrobienia. Wiedziałam, że to szansa na skończenie, ponieważ nikt miał mi nie przeszkadzać. Niestety, po raz kolejny się przeliczyłam. 

-Hej Lily!- naprzeciwko mnie pojawił się Cameron Summers we własnej osobie.

-Cameron, jak tam u ciebie?- uśmiechnęłam się promiennie.

-Wszystko w porządku, chociaż jedna rzecz mnie martwi. Coś dziwnego dzieje się ostatnio z Kurtem, zauważyłaś coś niepokojącego ostatnio?- wyglądał na zmartwionego.

-Nie, choć faktycznie, był dość ponury, kiedy go ostatnio widziałam.- Lubiłam Kurta, w wakacje świetnie zajmował się moją babcią, pomagał jej, a ona zawsze mogła na niego liczyć.

-Boję się, że wpakował się w jakieś kłopoty. Jakbyś coś zauważyła, dasz mi znać?- spytał.

-Oczywiście, możesz na mnie liczyć- odparłam i objęłam go lekko ramieniem.

Spojrzał na mnie i delikatnie się uśmiechnął. Nieoczekiwanie złapał moją rękę. Odsunęłam się lekko. Po jego minie zauważyłam, że zrobiło mu się przykro. Nigdy nie chciałam go krzywdzić, ale jestem z Jamesem, to jego kocham. Po tych wszystkich latach, kiedy w końcu to sobie uświadomiłam, nie mogłam pozwolić na to, że zniszczę wszystko. Nareszcie byłam szczęśliwa. Uścisnęłam lekko rękę Camerona i uśmiechnęłam się promiennie. Po chwili na jego ustach również pojawił się uśmiech.

            -Nie przeszkadzam ci już, widzę, że jesteś zajęta- powiedział Cameron.

            -Muszę skończyć wypracowanie dla McGonagall.- uniosłam rękę w której trzymałam pergamin.

Ucałował mnie w policzek i odszedł, kierując się w stronę dziury w portrecie. Zmartwiło mnie to co powiedział Cameron. Kurt byś świetnym dzieciakiem, nie mam pojęcia co mogło mu się stać. Nie mogłam pozwolić na to, żeby działo się z nim coś złego.

Postanowiłam po raz kolejny zabrać się za pisanie wypracowania. Kiedy już zaczynałam pisać, znów stało się coś co mi przeszkodziło.

-Lily! Nareszcie cię znalazłam. Muszę ci coś opowiedzieć! Frank ostatnio powiedział mi o istnieniu bardzo ciekawego przedmiotu- mówiła nieustannie Alicja, która pojawiła się z nikąd. To był moment, w którym odłożyłam pióro i odpuściłam pisanie.
Musiałam przyznać, że zainteresowało mnie to co ma do powiedzenia.

-Co to takiego?- spytałam zainteresowana.

-Ostatnio wspomniał o zmieniaczu czasu. Nie do końca zrozumiałam do czego służy, ale to wydało mi się bardzo interesujące. Pomyślałam sobie, że ty możesz wiedzieć co to takiego- zaczęła- Mówił, że to bardzo rzadka rzecz, nie wielu czarodziejów go posiada.

To faktycznie pobudziło moją ciekawość, ale nie miałam pojęcia czym jest zmieniacz czasu. Miałam wrażenie, że kiedyś już o nim słyszałam, ale nie potrafiłam sobie przypomnieć gdzie i kiedy. Postanowiłam wziąć sobie do serca to co powiedziała mi Alicja.

            -Nie mam pojęcia co to jest, choć po nazwie można wiele wywnioskować- powiedziałam- Myślę, że powinnyśmy poszukać o tym w bibliotece. Idziesz?- wstałam z kanapy i skierowałam rękę w stronę Alicji.

            -Pewnie, że tak.- podskoczyła i uśmiechnęła się bardzo szeroko.

Podążyłyśmy w kierunku biblioteki. Moje myśli krążyły wokół tajemniczego przedmiotu. Co to takiego mogło być? Jeśli to jakiś magiczny przedmiot to czemu nie uczyliśmy się o nim na lekcjach? To wszystko wydawało się bardzo dziwne.

Alicja bardzo wyładniała odkąd jest z Frankiem, widać po niej, że jest bardzo szczęśliwa. Zaczęła bardziej o siebie dbać, maluje się, przywiązuje wagę do stroju jaki ma zamiar założyć. Zazdroszczę jej urody, jest naprawdę piękną dziewczyną. Spojrzała na mnie hipnotyzującym wzrokiem i zauważyła, że jej się przyglądam. Spuściła głowę, a na jej policzkach pojawiły się lekkie pąsy. Nie wiedziałam, że może wyglądać jeszcze ładniej, ale kiedy zaczęła się rumienić okazało się, że może.

Dotarłyśmy do biblioteki, mojego ulubionego miejsca w całym zamku. Tam zawsze mogłam się od stresować jakąś przyjemną lekturą. Kiedy czytałam, wszystkie moje złości i smutki znikały. Nazywałam to magią książek. Podeszłyśmy do wybranego działu i w oczy rzuciła mi się jedna z ksiąg „Magiczne przedmioty”. Spojrzałam porozumiewawczo na Alicję i dostrzegłam błysk w jej oczach. Jednym sprawnym ruchem wyciągnęła ciężką, grubą księgę. Położyła ją na wielkim drewnianym stole, przy którym akurat nikt nie siedział. Okładka była dość poniszczona, cała czerwona ze złotymi literkami. Otworzyłam na pierwszej stronie i w spisie przedmiotów znalazłam to co mnie interesowało. Wybrałam odpowiednią stronę i znów spojrzałam na Alicję.

 Przysunęła się do mnie, tak aby mogła przeczytać. 

„Zmieniacz Czasu– potężne urządzenie magiczne pozwalające cofać się w czasie.”

            -Tylko tyle? Nic więcej?- zdenerwowała się Brown.

            -Niestety tylko to, ale najważniejsze wiemy. Dzięki temu przedmiotowi moglibyśmy zmienić przeszłość. To naprawdę bardzo interesujące- rzekłam- dowiem się więcej, obiecuję.

            -Lily, jak myślisz, gdzie można taki znaleźć?

            -Domyślam się, że skoro jest taki cenny, to istnieje tylko jeden. To oznaczałoby, że znalezienie takiego jest raczej mało prawdopodobne jak i nie możliwe- odparłam

            Taki przedmiot poza tym, że jest ogromnie interesujący, byłby też niebezpieczny. Gdyby znalazł się w rękach Voldemorta, to mogłoby grozić zniszczeniu całego świata czarodziejów. Możemy jedynie mieć nadzieję, że on nie wie o istnieniu tego przedmiotu, a jeśli już wie, to nie próbuje go znaleźć.

            -Muszę już iść, obiecałam Ann, że pójdę z nią do profesora Slughorna- powiedziała na odchodnym Alicja.

Dziewczyna odeszła w stronę wyjścia z biblioteki, ja jednak postanowiłam jeszcze poszperać. Przejrzałam chyba ze sto ksiąg, ale w żadnej nie znalazłam choćby najmniejszej podpowiedzi, gdzie mógłby się on znajdować. Zrezygnowana usiadłam na podłodze i oparłam się o regał z książkami. Robiło się już późno, więc musiałam wracać do pokoju wspólnego. Posprzątałam wszystkie rzeczy do torby i nagle… poczułam uderzenie prosto w czubek głowy.

            -Auu!- powiedziałam, łapiąc się za głowę.

Dostrzegłam co takiego mnie uderzyło. Była to książka, musiała wypaść przez przypadek. Podniosłam ją, aby odłożyć na miejsce i wtedy dostrzegłam napis „Historia i pochodzenie magicznych przedmiotów”. To mogło doprowadzić mnie do upragnionych odpowiedzi. Postanowiłam poświęcić jeszcze chwilę i zajrzeć. Faktycznie, znalazłam tam notatkę o zmieniaczu czasu. 

„Zmieniacz czasu to jeden z najpotężniejszych przedmiotów magicznych w całych dziejach czarodziejów. Jego historia sięga nawet I w. przed naszą erą. Nie wiele osób było w posiadaniu tego pięknego, magicznego wisiorka. Został stworzony przez gobliny, a miejsce w którym się znajduje, pozostaje tajemnicą od wieków. Ministerstwo Magii w 1867 roku podjęło decyzję o ukrywaniu przedmiotu.”

Teraz już byłam pewna, że go nie znajdę. Choćbym nawet chciała. Jedno jest pewne, jeśli jest ukrywany od wieków, na pewno jest bezpieczny. Odłożyłam księgę  na miejsce i postanowiłam pójść na kolację. Nie powiedziałam Alicji o tym czego dowiedziałam się później. Tylu tajemnic jednego dnia chyba jeszcze nie było w czasie mojej całej nauki w Hogwarcie. Zmęczona położyłam się spać, nie mogąc przestać myśleć o wisiorku.